Wat zou een mens toch veel missen, als er niet ergens mensen in het platenvak rondliepen, die geweldige oren aan hun hoofd hebben en zich inspannen om muzikale pareltjes uit de vier windstreken tot bij ons te brengen? Deze keer hebben we het -alweer- aan het Utrechtse Xango Music te danken dat we dit kleinood onder de laser mochten schuiven en dat we bevangen konden worden door de immense pracht van wat we te horen krijgen. Oorspronkelijk was de muziek van Enrico bedoeld als begeleiding voor een theaterstuk in het Teatro Stabile dell’Umbria in het Italiaanse Perugia. Dat stuk handelt over de vrouw, die zich een viertal jaar geleden, uit wanhoop in brand stak, samen met haar vierjarige kleindochter, nadat ze, na een vijfduizend kilometer lange vluchtroute vanuit Mosul naar de Baltische regio getrokken was via de zogeheten Balkanroute.

Dat er in het Italië van Salvini wél nog mensen rondlopen, die bij het lezen over zo’n voorval, in hun diepste binnenste geraakt worden en daar artistiek iets willen mee doen, bleek, toen Stefano Massini er een theaterstuk uit puurde en dus een soort kroniek van de reis bedacht. De grote Ottavia Piccolo vertelde het verhaal, deze “tranche de vie” bij wijze van monoloog, onder muzikale begeleiding van Enrico Fink en het Orchestra Multietnica van Arezzo, een ensemble dat vooral multi-etnisch is wat de gebruikte instrumenten betreft. Fink zelf zingt en speelt fluit en ewi (electronisch wind instrument). Daarnaast het je een klassiek trio van viool, altviool en cello, aangevuld met nogal oosters aandoende percussie, klarinetten en een batterij snaren zoals bouzouki, gitaar, oud en cümbüs -dat is een Turkse variant van de banjo.

De muziek is van de hand van Fink en ondersteunt in negen hoofdstukken het verhaal van de tocht van de oma en het kleinkind: in functie van de regio waar ze doortrekken en van de dingen die ze meemaken, worden nu eens de stem, dan weer de snaren op de voorgrond geplaatst en worden zo bepaalde sferen opgeroepen, die de luisteraar eigenlijk nogal vlot toelaten zich (een deel van) de scenes voor te stellen, zoals ze op het podium gespeeld worden.

Een theatersoundtrack dus, die helemaal aanspreekt, al zie je het stuk zelf niet. Met titels als “Fuori dalla Strada “ (van de weg af), “Notte” (nacht), “Una Cosa che va Via” (iets dat verdwijnt)…zijn behoorlijk veelzeggend en de muziek die erachter schuilgaat, past helemaal bij datgene wat de teksten inhouden. Natuurlijk maakt het beluisteren van deze CD iets in je los: je wil dat stuk gaan zien -het speelt nog altijd in Italië, dezer dagen- en het kost je niet de minste moeite om te begrijpen wat Ottavia Piccolo in een interview, kort voor de première ze: ik zal me in Haifa inleven en nadien nooit meer dezelfde zijn. Dit verhaal snijdt diep en deze CD is daar de prachtige vertaling van, al word je helemaal niet blij van wat je doormaakt…

(Dani Heyvaert)